Σύντροφε!

Λίγη ετυμολογία: σύντροφος = συν + τρέφω.
Σύντροφος λοιπόν σημαίνει αυτός με τον οποίον τρώμε μαζί, τρέφουμε ο ένας τον άλλο και τρεφόμαστε ο ένας από τον άλλο. Τροφοδοτούμε το σώμα, την ψυχή και το μυαλό. Τροφή για το σώμα, το καλό φαγητό, το φτιαγμένο με φροντίδα κι αγάπη, τροφή και το άγγιγμα. Τροφή για την ψυχή η αγάπη, τροφή για το μυαλό, ό,τι το πλατύνει. Η ισορροπία των τριών είναι το καλύτερο φάρμακο κατά της παχυσαρκίας, της κατάθλιψης και της στενομυαλιάς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι γιορτάζουμε συντρώγοντας και κρυβόμαστε από τους άλλους αν είμαστε βουλιμικοί ή ανορεξικοί.
Ας συντροφέψουμε κάποιον λοιπόν σ'αυτή τη ζωογόνο δραστηριότητα...
(Αφιερωμένο στους real συν+τρόφους των Κυριακών και των virtual συν+τροφισσών του hungry for life)

Ακούμε

Lunachic

Update: ευγενική χορηγία του φίλου Π... διαβάζουμε: η σονάτα του σεληνόφωτος κι ακούμε! (click on "request download link" και μετά "download file")


Αν ήξερα το κόλπο θα έβγαζα τη δική μου φωτογραφία της απίστευτης, απογευματινής (4μμ αλλά παρόλα αυτά λυκόφως εδώ) πανσελήνου πάνω από το ποτάμι. Οι προσπάθειές μου στο παρελθόν μια σκέτη αποτυχία, καμμία σχέση η φωτεινή κουκίδα της φωτογραφίας που έβγαζα, με το χολυγουντιανό υπερθέαμα που αντίκρυζα. Έτσι ούτε καν δοκίμασα σήμερα, αφέθηκα μόνο να κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό καθώς γύριζα σπίτι, προσπαθώντας με την άκρη του ματιού μου να μην πέσω πάνω στους περαστικούς που αδιαφορούσαν επι το πλείστον για την υπερπαραγωγή που εκτυλίσσοταν χωρίς καθόλου τακτ μπροστά τους, αν και ήθελα να τρέξω καταπάνω τους, να τους τραβήξω από το μανίκι και να τους φωνάξω κοίτα! Σκέφτηκα ότι μάλλον θα μ' έπαιρναν για σεληνιασμένη, φεγγαροπαρμένη, φεγγαροχτυπημένη -άδικο δε θα 'χαν- κι έτσι δεν το 'κανα, συνέχισα το δρόμο μου για το σπίτι, που, με την ευκαιρία, βρίσκεται στην οδό σελήνης ή οδό τρέλλας, όπως το δει κανείς, έτσι κι αλλιώς πάντα μαζί τα έβαζαν αυτά τα δυό, από αρχαιοτάτων χρόνων, κάτι θα ξεραν, δίπλα στον ποταμό του φεγγαριού, ή της τρέλλας, χμ, δεν τη γλυτώνω μου φαίνεται...

Ακούμε κάτι φεγγαρίσιο:

Sticks and stones

(art by quint buchholz)

Θυμάμαι μια παροιμία που είχα διαβάσει στην παιδική μου εγκυκλοπαίδεια της Αντιγόνης Μεταξά: η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει, και πάσχιζα να καταλάβω τι σημαίνει. Δεν άργησα. Μεγαλώνοντας είχα πολλές ευκαιρίες να ανακαλύψω την αλήθεια της ρήσης. Η εδώ εκδοχή είναι sticks and stones may break my bones and words can hurt too. Το γλωσσικό ξυλοκόπημα, ο μεταφορικός λιθοβολισμός, , ακόμα κι αν λέμε και πιστεύουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, μας επηρεάζει υποσυνείδητα. Διάβασα πρόσφατα για ένα πείραμα που έκανε ο ψυχολόγος John Bargh, όπου ομάδες ατόμων έπρεπε να βάλουν κάποιες λέξεις στη σειρά για να φτιάξουν προτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν ότι ήταν ο σκοπός του πειράματος. Στην πραγματικότητα, κάθε γκρουπ λέξεων εμπεριείχε μια λέξη που έχει να κάνει με διαφορετικές καταστάσεις, πχ επιθετικότητα, υπομονή (διαφορετικές για κάθε γκρουπ) κλπ. κι αυτό που καταγράφοταν ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι συμμετέχοντες ήταν πριν το πείραμα και πώς ήταν μετά. Παρατηρήθηκε ότι τα διαφορετικά γκρουπ συμπεριφέρθηκαν διαφορετικά, πριν και μετά, ανάλογα με το τι είχαν διαβάσει. Ίσως να μη χρειάζεστε καν τα αποτελέσματα ψυχολογικών πειραμάτων για να γνωρίζετε τι αποτέλεσμα έχουν τα λόγια κάποιου, έστω κι άγνωστου πάνω σας. Βέβαια, αυτό δεν πρόκειται ν'αλλάξει ποτέ, έτσι; Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι κάνουν και τι λένε οι άλλοι. Άρα άδικα θα χολοσκάσουμε αν προσπαθήσουμε να τους ελέγξουμε, ή να τους ζητήσουμε τον λόγο. Σημασία έχει τι κάνουμε εμείς, τόσο σαν πομποί όσο και σαν δέκτες. H αγγλίδα μυθιστοριογράφος George Eliot, είπε, και πολύ μ'αρέσει: "What do we live for, if not to make life less difficult for each other?" Όταν ανοίγω το στόμα μου, να προσέχω τι θα πω, δεν ξέρω τι ζημιά, έστω κι ακούσια, μπορεί να προκαλέσει ο λόγος μου, δεν ξέρω ποιος ακούει, ειδικά αν κρίνω και κατακρίνω κι επικρίνω και σχολιάζω, ακόμα κι αν πιστεύω ότι το κάνω κεκαλυμμένα ή πίσω από την πλάτη του "στόχου" μου, δεν ξέρω σίγουρα ότι δεν με ακούει ή ότι δεν θα ακούσει κάποια στιγμή, δεν ξέρω τι κακό κάνω ακόμα και στον επιλεγμένο μου ακροατή, πώς του βαραίνω τη ψυχή, πώς τον κάνω συνένοχο. Ακόμα κι αν είμαι σίγουρη ότι τα σχόλιά μου έχουν βάση, αφήνω τόσα απέξω, τόσα είναι αυτά που δεν ξέρω για το άτομο για το οποίο μιλάω, οι συνθήκες, τα κίνητρα, το πώς το γιατί, τα δικαιολογητικά που μπορεί να έχει, τόσα μα τόσα. Αν δεν έχω κάτι καλό να πω, καλύτερα να σωπάσω.
Σαν δέκτης τώρα, τι μπορώ να κάνω; Ένας άλλος συγγραφέας, ο Les Brown, είπε: "Other people's opinion of you does not have to become your reality." Καταλαβαίνω ότι η ισορροπία μπορεί να είναι λεπτή ανάμεσα στην χοντρόπετση, αλλαζονική, εγωκεντρική αδιαφορία για τα λόγια των άλλων, και την ήρεμη αποδοχή ότι μπορεί κάποιος, για τον οποιονδήποτε δικό του λόγο, να εκφράσει, πολλές φορές άγαρμπα, άδικα, άσχημα, τη γνώμη του για μένα, ακόμα κι αν δε του το ζήτησα, και να μη το αφήσω αυτό να με αναλώσει, να εισβάλλει στο είναι μου και να αποικήσει εκεί και να σκάβει πληγή μέρα νύχτα. Και πολλές φορές, όπως με όλα τα δύσκολα, μπορούμε να μάθουμε και κάτι. Η Γερόντισσα Γαβριηλία ονόμασε την κυρία που της φέρθηκε με αγένεια σαν την καλύτερη δασκάλα ζωής. Ίσως να απέχουμε πολύ ακόμα από μια τέτοια αντιμετώπιση και στάση ζωής, αλλά μολαταύτα ξέρουμε πόσο πονάει το not letting go και πόσο καλύτερα, πόσο ασύγκριτα καλύτερα, νιώθουμε όταν το αφήνουμε να περάσει, σαν τη βροχή που θα μας μουσκέψει αλλά μετά θα στεγνώσουμε πάλι, σαν τη φωτιά που θα μας κάψει αλλά μετά θα γιάνει η πληγή, φτάνει να μη τη σκαλίζουμε, φτάνει να την αφήσουμε να επουλωθεί, γιατί την έχουμε αυτή την ικανότητα. Κι αν μείνει ουλή, ας μας θυμίζει, όχι το κακό που μας έκαναν, αλλά τη δύναμη που είχαμε για να το ξεπεράσουμε.

Όλα τα καλά πράγματα τελειώνουν κάποτε...

Ψέμματα. Τίποτα καλό δεν τελειώνει ποτέ. Μόνο εξελίσσεται, αλλάζει ίσως μορφή, αλλά παραμένει στον πυρήνα του το ίδιο. Μήπως το ψωμί δεν εμπεριέχει το στάρι από το οποίο ξεκίνησε; Τι κι αν δεν αναγνωρίζεται πλέον καθόλου ως στάρι, είναι ακόμα εκεί. Και τα πράσινα σταροχώραφα που κυλιόμασταν όταν είμασταν πιτσιρίκια ήταν όμορφα, και το σταρένιο ψωμί στο τραπέζι είναι όμορφο. Το αξέχαστο ταξίδι που πήγαμε, οι διακοπές που κάναμε, βρίσκονται ακόμα εδώ, σαν νέο κομμάτι του εαυτού μας, γιατί τον διαμόρφωσαν σ'αυτό που είναι τώρα, χωρίς αυτά δεν θα ήταν ακριβώς ο ίδιος. Το λουλούδι που μαράθηκε, το φρούτο που σάπισε, ο σπόρος που έδωσε, όλα μοιράζονται το ίδιο DNA. Και το παιδί που είμασταν κάποτε είναι ακόμα εδώ, κομμάτι του ενήλικου πια εαυτού μας, τι κι αν δε το βλέπουμε πάντα όταν κοιτάμε μια καινούρια μας φωτογραφία, εδώ είναι, (αγαπημένο κόλλημα: να παρατηρώ κοιλαράδες πολιτικούς, γεροντάκια με μπαστούνι και τραγιάσκα, το μπαμπά, τη μαμά, και να τους φαντάζομαι πιτσιρίκια. Δοκιμάστε το με κάποιον που δε χωνεύετε).

Ακούμε (πάλι)

Most terrifying video you'll ever see...

...είναι ο τίτλος του έξυπνου βιντεακίου που ίσως έχετε ή δεν έχετε δει...

Δρόμοι Ζωής

Μπαζάρ κι άλλα ενδιαφέροντα! Διαβάστε εδώ, αλλά συμμετάσχετε κιόλας, λέει! (ευχαριστώ Αθήναιος, που γίνατε αφορμή να το ανακαλύψω:)

17 Νοεμβρίου σήμερα και θυμόμαστε...

... εκτός από τα θύματα του Πολυτεχνείου, τον Jeff Buckley, μοναχογιό του Tim Buckley, που αν δεν είχε πνιγεί πριν από 10 χρόνια, θα γιόρταζε σήμερα τα 40α γενέθλιά του. Περίεργη που είναι η ζωή... Πατέρας και γιός, και οι δύο υπέροχοι και ταλαντούχοι τραγουδιστές, κι οι δυο πέθαναν νέοι (28 και 30 αντίστοιχα) και οι δύο με τρόπους που είθισται να περιγράφονται ως άδικοι. Διαβάστε περισσότερα εδώ κι εδώ.

Ακούμε Τιμ εδώ:
και Τζεφ εδώ:
(περισσότερα τραγούδια στο jukebox δεξιά)

The Iron-y Age (part 2)

Στη γειτονιά μου έχω ένα κάστρο. Ναι, ξέρω, ακούγεται λίγο σουρεάλ αυτή η πρόταση, αλλά παρακάτω γίνεται ακόμα περισσότερο. Σ' αυτό το ωραίο, με τον δικό του τρόπο, κτίσμα, έρχονται οι γιαπωνέζοι (και λοιποί) τουρίστες, για τουρ και φωτογραφίες. Το καστράκι όμως εκτός από τουριστική ατραξιόν είναι και -εν ενεργεία- φυλακή. Ναι, φυλακή. Ψειρού. Στενή. Μπουζού. Μπουντρούμι. Από τη μια πόρτα μπαίνουν με συνοδεία δεσμοφύλακα, από την άλλη με συνοδεία ξεναγού. Το μισό είναι φυλάκα και το άλλο μισό μουσειακό έκθεμα. Κάθε φορά που περνάω το κοιτάζω και σκέφτομαι τον τοίχο που χωρίζει τους δυο κόσμους εκείνη τη στιγμή, την ψυχολογία του έγκλειστου από τη μια, του περιηγητή από την άλλη, ένας τοίχος μόνο ανάμεσά τους, τα διαφορετικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει η όψη του ίδιου πράγματος σε δύο ανθρώπους, κλικ-κλικ της φωτογραφικής από τη μια, σύγκρυο από την άλλη. One man's meat is another man's poison, one man's museum is another man's prison...

Ακούμε ένα μπλουζ της φυλακής:

Πεζή πραγματικότητα

Πεζή = (επίρρημα): με τα πόδια.
πραγματικότητα = αυτή η στιγμή που διαβάζεις αυτό το πράγμα).
Κυκλοφορώ πεζή και προσπαθώ να αντιλαμβάνομαι και να αφομοιώνω τα πράγματα γύρω μου, ορατά και αόρατα, κραυγαλέα και δυσδιάκριτα, ό,τι αποτελεί κάθε φορά την πραγματικότητά μου. Με κάνει να νιώθω καλά (όταν κοιτάω τα παπούτσια μου και πέφτω πάνω στους περαστικούς είναι κακό σημάδι). Όσο μονότονη και επαναλαμβανόμενη κι αν είναι η καθημερινή μας διαδρομή, τόσο μοναδική είναι ταυτόχρονα, η
πραγματικότητα του τώρα δεν είναι η ίδια με το τι είδα χτες, κι ούτε θα ξανάρθει, γι' αυτό ας σταθώ μια στιγμή, ας επιβραδύνω έστω, κι ας ρουφήξω μια λεπτομέρεια εδώ, μια ασημαντότητα εκεί, πριν στροβιλιστούν, ποδοπατηθούν, αλλάξουν, εξαϋλωθούν, στην επόμενη ριπή του φθινοπωρινού αέρα. Δάσκαλος μου ο ποιητής:

What is this life if, full of care,

We have no time to stand and stare.

No time to stand beneath the boughs

And stare as long as sheep or cows.

No time to see, when woods we pass,

Where squirrels hide their nuts in grass.

No time to see, in broad daylight,

Streams full of stars, like skies at night.

No time to turn at Beauty's glance,

And watch her feet, how they can dance.

No time to wait till her mouth can

Enrich that smile her eyes began.

A poor life this if, full of care,

We have no time to stand and stare.

("Leisure", by Wm. Henry Davies)

Ο Wm. Henry Davies (1871-1940) θεωρείται ο ποιητής των αλητών. Γεννημένος στο Newport της Ουαλίας, ο Davies πήγε στην Αμερική κι έζησε ως αλήτης και τυχοδιώκτης (μέχρι και το ίδιο του το πόδι έχασε προσπαθώντας να λαθρεπιβιβαστεί σ'ένα τρένο). Επέστρεψε στην Αγγλία όπου συνέχισε να ζει στο δρόμο, τυχοδιωκτικά. Έγραφε πάντα ποίηση, και κάποια στιγμή αποφάσισε να εκδώσει βιβλίο με δικά του έξοδα, πράγμα που έκανε με κάποια λίγα λεφτά που μάζεψε στην επαιτεία (σκεφτείτε το την επόμενη φορά που θα προσπεράσετε έναν ζητιάνο) . Ένα αντίγραφο αυτής της πρώτης του δουλειάς, A Soul's Destroyer, έπεσε στα χέρια του George Bernard Shaw, κι από εκεί ξεκίνησε η ανακάλυψη του Davies (εγώ τον ανακάλυψα ακούγοντας το πιο πάνω ποίημα σε τηλεοπτική διαφήμηση για ασφάλειες ζωής ή για τράπεζα (ευτυχώς δε θυμάμαι ακριβώς!), ω, η ειρωνεία, we're living in the Iron-y Age!)

The sidewalks are full of love's lonely children, the sidewalks are full of love's ugly children,the end, που είπε κι ένας άλλος ποιητής...

Anytime, anyplace, anywhere

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας μας θυμίζει σήμερα: "Νομίζω, προς όλους είμαι οφειλέτης. Και δεν το νομίζω μόνο. Είμαι". "Είμεθα μέλη αλλήλων" ... ευσπλαχνία, συμπόνια... δεν μπορεί, και σήμερα θα 'χουμε την ευκαιρία να δείξουμε κάπου πόνο ψυχής... "δροσερόν καταβαίνει χαράς, ελέου φύσημα "(Α. Κάλβος) - "στου Θεού μας το έλεος γυρτοί" (Κ. Παλαμάς) - "Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί έλεηθήσονται" (Ματθαίου, ε' 7) Καλή εβδομάδα.
ΥΓ. στη φώτο ο αγγλικός ουρανός προχτές, not bad...
ΥΓ2: έχουμε και καινούριο γκατζετάκι παρακαλώ, με μουσικούλα, για βάλτε το coo coo bird, ή το littlest birds ή το when doves cry, έτσι, για να 'μαστε ασορτί :)

Άγγελοι, Αρχάγγελοι

Ή Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουρανίων αγγελικών Ταγμάτων... "Τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγων...φρουρούντες ημάς ...Τείχισον ημάς Αγίοις Σου Αγγέλοις ίνα τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι και οδηγούμενοι..."
Χρόνια Πολλά αδερφούλα... Ο Φύλακας Άγγελός σου, οι Άγιοι Άγγελοι πάντα μαζί σου... μαζί μας...

Άσ' το γαλακτομπούρεκο και πιάσε μια τσεριμόγια!

Είναι σπάνια (και ποσοτικά και ποιοτικά) πια η συγκίνηση κι ενθουσιασμός που μπορεί να προκαλέσει η ανακάλυψη μιας καινούριας γεύσης. Όσο νόστιμο κι αν είναι κάτι, μας θυμίζει κάτι άλλο, το συγκρίνουμε με κάτι άλλο, και ποτέ δε θα φτάσει, κι ακόμα περισσότερο, δεν θα ξεπεράσει, την αγαπημένη εκδοχή της παιδικής μας ανάμνησης.

Η δική μου Προυστική μαντλέν είναι τα κεφτεδάκια. Δώστε μου τα πιο νόστιμα κεφτεδάκια, αυτά που θα με κάνουν να αναφωνήσω "υπέροχα" , δεν θα έχουν την ίδια χαρά όμως με αυτά που τρώγαμε μετά το μπανιάρισμα του Σαββάτου, τίγκα στο δυόσμο, λίγο πριν αρχίσει η ελληνική ταινία του σαββατόβραδου με την Καρέζη ή τη Βουγιουκλάκη, μαζί με πατάτες που είχαν τηγανιστεί μετά τα εν λόγω κεφτεδάκια έτσι ώστε να έχουν πάρει κι αυτές τη γεύση τους.

Η χαρά μου λοιπόν ήταν μεγάλη όταν πρόσφατα πρωτοέφαγα κάτι που δεν είχα να το συγκρίνω με τίποτα από τα παλιά, κάτι καινούριο και απίστευτα νόστιμο, μια τσεριμόγια!

Η cherimoya (Annona cherimola) είναι φρούτο ιθαγενές του Περού και του Εκουαδόρ αλλά καλλιεργείται και στην Ευρώπη (Ισπανία). Ο Mark Twain το αποκαλούσε "η νοστιμιά η ίδια ". Είναι σαρκώδες και μαλακό, γλυκό και υπόξινο, με υπόλευκη σάρκα, σαν κρέμα (γαλακτομπούρεκου!), γι' αυτό και η αγγλική του επωνυμία, custard apple. Η γεύση του είναι ένα κράμα αρώματος ανανά, μάνγκο, φράουλας, αχλαδιού, παπάγιας, μήλου και τσιχλόφουσκας μπιγκ μπαμπλ! Στα Γαλλικά λέγεται Anone, στα Ισπανικά Chirimoya, και στα Ιταλικά Annone. Κόψτε το στη μέση και φάτε το με το κουταλάκι, όπως ένα μπωλ κρέμας, φτύνοντας όμως τα μάυρα, γυαλιστερά, σαν πολύτιμα πετράδια κουκούτσια του. Κι αν σας φαίνονται πολύ όμορφα για να τα πετάξετε, κρατήστε τα, θα κάνουν παρέα με τα δικά μου!

Rio de Janeiro - φωτογραφίες που κόβουν την ανάσα

Δείτε ένα μίνι slide show του Rio de Janeiro ακούγοντας ένα τραγούδι γλύκα. Καλό ταξίδι (εγώ πάω να ετοιμάσω βαλίτσα...)

(ευχαριστώ Κ.. :) και http://www.zerrenner.fot.br/)

Ακίνδυνη, άφθονη, πηγαία, ελπιδοφόρα και ανεμπόδιστη μέρα...

Ανακάλυψα ότι σήμερα γιορτάζουν οι Άγιοι Ακίνδυνος, Αφθόνιος, Πηγάσιος, Ελπιδοφόρος, Ανεμπόδιστος , Αγάπιος , Καρτέριος και Ωκεανός. WOW! που λένε και οι αγγλοσάξονες. Τι ονόματα!

Να είναι Πηγαία η Αγάπη μας, Ακίνδυνα τα βήματά μας, Άφθονη η Καρτερία μας , ένας Ωκεανός οι Ελπίδες μας. Ανεμπόδιστη να είναι η αποφασιστικότητα και η επιμονή μας στην στενή οδό της καθημερινότητάς μας.

Ακούμε Iggy Pop σήμερα: http://www.youtube.com/watch?v=sG2Vj86B2hg

Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν

Ανάργυροι σημαίνει αχρημάτιστοι. Οι Άγιοι αυτοί "σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι' αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. " (http://www.pigizois.net/index2.htm) .

Σήμερα λοιπόν νομίζω ότι γιορτάζουν, όχι μόνο όσοι φέρουν το όνομα των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, αλλά όλοι όσοι βρίσκονται από την Ηλεία μέχρι το Νταρφούρ (http://www.mdmgreece.gr/), ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο, ενώ θα μπορούσαν να πλουτίζουν κάνοντας λιποαναρροφήσεις στο Κολωνάκι. Όλοι όσοι δεν ζητάνε φακελάκι προκειμένου να σώσουν τον άνθρωπο που αγαπάς, και σέβονται τη ζωή και την αξιοπρέπειά του, κι ας είναι ηλικιωμένος.

Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν από τους Αγίους, ήθελαν να τους ευχαριστήσουν: "Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν "Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμης και η ισχύς τω Θεώ ημών". Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ' 12.. ". Κι άλλο μάθημα: φιλανθρωπία χωρίς διαφήμιση.

Εγώ θα προσθέσω ότι θεραπευτικές ικανότητες δεν έχουν μόνο οι γιατροί αλλά όλοι μας. Κι ενώ δεν μας διαφεύγει η φιλαργυρία κάποιων άτιμων, ξεχνάμε, ή τσιγκουνευόμαστε αυτά που μπορούμε εμείς να προσφέρουμε: ένα χαμόγελο, ένα παρήγορο άγγιγμα, μια φιλική, ζεστή ματιά στο πρεζάκι που λέει ψέμματα στον ηλεκτρικό, τον οβολό μας, από το υστέρημα, έναν καλό λόγο, μία επίσκεψη, λίγο ψωμί στο αδέσποτο της γειτονιάς, ένα θέλημα, η λίστα είναι πολύ μεγάλη, όσο μεγάλη είναι και η δική μας, προσωπική ευθύνη.